Święto Trzech Króli jest nazywana objawieniem Pańskim, uznawanym w chrześcijaństwie. Wskazuje na udział Boga w ludzkości oraz postawę człowieka w oddziaływaniu na bliski kontakt z Bogiem. Ewangelia Świętego Mateusza głosi, że Mędrcy ze Wschodu przybyli do Betlejem,
aby oddać pokłon Jezusowi. Chrzest Chrystusa w Jordanie oraz cud przemienienia wody w wino w Kanie Galilejskiej to dalsze dzieje historii. Epifania jest jednym z pierwszych świąt uznanych przez Kościół. W odległym chrześcijaństwie dzień ten obchodzony był na ziemiach wschodnich jako Boże Narodzenie, jak również wspomnienie pokłonu Mędrców, Chrztu Pańskiego oraz przemiany wody w wino w Kanie, uznawano ten dzień za okazanie się Boga we wszechświecie. Kościół łaciński w IV wieku ustanowił Trzech Króli jako niezależne święto. Następnie uchwalono Chrzest Pański przypadający po 6 stycznia oraz wspomnienie cudu w Kanie na drugą zwykłą niedzielę pierwszego miesiąca roku. W treściach liturgicznych często można spotkać zapis o tym.
Symbolika jest pokłonem pogan oraz osób z różnych warstw społecznych i narodowych, stąd dużo późniejsze przedstawienie Mędrców,
jako trzech odmiennych osób, różniących się kolorem skóry, wiekiem oraz duchowością. Chrystus ukazał się ze swą zbawienną misją,
a osoby z wszelkich stron świata przybyły złożyć mu hołd.
Do dziś, na pamiątkę darów, jakie królowie mieli przynieść Jezusowi, kadzidło i kredę święci się w kościele. Wierni zabierają je do domów,
a na drzwiach wypisują litery K+M+B (inicjały trzech mędrców) i aktualny rok. Po łacinie skrót odczytywany jest jako błogosławieństwo – Christus Mansionem Benedicat, czyli „Chryste błogosław temu domowi”.